Hallo allemaal,
Sinds gisteren is mijn blog verhuisd naar een nieuw adres:
http://www.ozowiezo.nl/blog
Ik heb m meteen ook maar in een ander jasje gegoten en alvast gevuld met heel veel content!
Waarom?
Als ondernemer met een creatief bedrijf én als moeder van een ondernemende peuter (met nummer 2 op komst) kom ik regelmatig op (virtuele) vondsten die ik graag wil delen. Van handige tips & tricks tot 'gewoon mooie' plaatjes en filmpjes, van prachtige peuterfeestjurken tot de ideale crèchetraktatie, van business- tot borstvoedingstips, van inspirerende beelden tot (af en toe) mijn eigen ups en downs als ondernemer/moeder en natuurlijk de nieuwste nieuwtjes van Ozowiezo.
Uiteraard ook veel aandacht voor alles wat er te koop is op internet: links naar schattige kraamcadeautjes, mooie stoffen, eigenzinnige handgemaakte produkten en handige dingen om je leven nèt wat makkelijker te maken.
Kortom: fresh pics, flicks and tricks for parents & kids. Met iedere week een paar verse posts!
En voor de mensen met een chronisch tijdgebrek en/of een ellenlange, onoverzichtelijke lijst bookmarks: je kunt een RSSfeed nemen op onze blog...!
Ik ben heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden, dus commentaar is meer dan welkom...
Benieuwd? Klik hier en... veel plezier!
maandag 11 augustus 2008
zondag 20 april 2008
Zielige Kees
Aan het eind van een idyllisch schelpenpaadje, bezaaid met hondendrollen, ligt een uitgestorven strandtent.
Het terras is leeg, de ruitjes in de windschutting zijn stuk.
Er ligt een slordige berg felgekleurd plastic speelgoed en een trampoline, op zijn kop in het zand. Nergens chique deckchairs, metershoge bamboestruiken of design-vuurkorven te bekennen.
Binnen is het bijna net zo leeg en ruikt het naar terpentine.
De eigenaresse is eerlijk.
Ze zijn pas vijf dagen open.
De keuken is nog dicht, de frituurpan blijft uit vanavond.
We mogen wel wat eten, maar als we echt iets lekkers willen, kunnen we beter doorlopen naar de volgende strandtent. Ze heeft tosti’s, gebakken eieren, nog wat quiches (maar heel klein, hoor, echt ieniemienie) en een bordje tapas (heus niets bijzonders) in de aanbieding.
We lopen bijna door.
Maar nee, doe toch maar twee van die tosti’s, dat bordje tapas en een uitsmijter graag. Oh, en een biertje, een appelsap met rietje en een CocaCola Light erbij.
We gaan zitten bij het raam, met een prachtig uitzicht op een leeg strand en de ondergaande zon.
We zijn de enige gasten, maar we zijn niet alleen.
De eigenaresse en haar zus staan tosties en eieren te bakken.
Twee anderen zijn bezig met het schilderen van een muurtje.
En er is Kees.
Kees ligt op de grond, groot en stoer. Maar ook een beetje zielig. Zijn ogen zien rood van al dat rondstuivende zand. Maar hij doet zijn best.
Als we binnenkomen, besnuffelt hij ons allemaal uitgebreid. Daarna komt hij gezellig bij ons in de buurt liggen. Zuchtend, dat wel.
Kees is lief, ook voor onze tweejarige.
Hij laat zich aaien, neemt likjes van haar waterijsje en als hij genoeg heeft van het hardhandige geknuffel, loopt ‘ie gewoon weg. Zonder grommen.
Geen strakke beachbabes en surferboys.
Geen hippe inrichting.
Geen pretenties.
Wel Kees, een eigenaresse die zonder blikken of blozen een snotneus afveegt en prima tosti’s.
Hier wil ik nog heel vaak terugkomen.
Het terras is leeg, de ruitjes in de windschutting zijn stuk.
Er ligt een slordige berg felgekleurd plastic speelgoed en een trampoline, op zijn kop in het zand. Nergens chique deckchairs, metershoge bamboestruiken of design-vuurkorven te bekennen.
Binnen is het bijna net zo leeg en ruikt het naar terpentine.
De eigenaresse is eerlijk.
Ze zijn pas vijf dagen open.
De keuken is nog dicht, de frituurpan blijft uit vanavond.
We mogen wel wat eten, maar als we echt iets lekkers willen, kunnen we beter doorlopen naar de volgende strandtent. Ze heeft tosti’s, gebakken eieren, nog wat quiches (maar heel klein, hoor, echt ieniemienie) en een bordje tapas (heus niets bijzonders) in de aanbieding.
We lopen bijna door.
Maar nee, doe toch maar twee van die tosti’s, dat bordje tapas en een uitsmijter graag. Oh, en een biertje, een appelsap met rietje en een CocaCola Light erbij.
We gaan zitten bij het raam, met een prachtig uitzicht op een leeg strand en de ondergaande zon.
We zijn de enige gasten, maar we zijn niet alleen.
De eigenaresse en haar zus staan tosties en eieren te bakken.
Twee anderen zijn bezig met het schilderen van een muurtje.
En er is Kees.
Kees ligt op de grond, groot en stoer. Maar ook een beetje zielig. Zijn ogen zien rood van al dat rondstuivende zand. Maar hij doet zijn best.
Als we binnenkomen, besnuffelt hij ons allemaal uitgebreid. Daarna komt hij gezellig bij ons in de buurt liggen. Zuchtend, dat wel.
Kees is lief, ook voor onze tweejarige.
Hij laat zich aaien, neemt likjes van haar waterijsje en als hij genoeg heeft van het hardhandige geknuffel, loopt ‘ie gewoon weg. Zonder grommen.
Geen strakke beachbabes en surferboys.
Geen hippe inrichting.
Geen pretenties.
Wel Kees, een eigenaresse die zonder blikken of blozen een snotneus afveegt en prima tosti’s.
Hier wil ik nog heel vaak terugkomen.
donderdag 17 april 2008
Vandaag is de morgen van gisteren
Druk is ze. Eigenlijk iets te druk.
Haar leven is vol. Met mensen, met indrukken, met emoties, met regels, met geboden, en vooral met ontdekkingen.
Iedere dag weer nieuwe ontdekkingen.
Een vogel is niet zomaar een vogel, maar een mus, een ekster, een kraai of, heel soms, een reiger.
Auto’s moeten op de weg, en fietsen ook, maar zij moet op de stoep.
Papa heet niet alleen papa, maar ook JanJaap. Hij is een jongen.
Zij niet, zij is een meisje. Net als mama en oma, Indy, Astrid en Talulabelle.
Een balaam heet eigenlijk een banaan en is alleen van binnen lekker.
Maar de belangrijkste ontdekking is, dat het leven langer duurt dan vandaag.
Er is ook nog morgen en gisteren.
Morgen ga je wat doen, en gisteren heb je al wat gedaan.
Sinds ze weet dat het vandaag de morgen van gisteren is, kijkt ze vooruit.
Vandaag bijvoorbeeld, is er muziekles. Straks, als het licht is.
Nu is het nog donker.
Jammer, want muziekles is leuk en straks duurt altijd nog zo lang.
Even denken, wat nog meer?
Er is ook nog gisteren.
Gisteren heeft ze Bert&Ernie-koekjes gegeten.
Gisteren heeft ze buitengespeeld.
En gisteren is ze naar de opvang geweest. Dus vandaag hoeft dat niet.
De opvang is okee.
Lieve juffen en lekker veel speelgoed. Maar ja, al die anderen, he?
Ze komen en ze gaan maar. Haar leven in en uit. Of ze er nou zin in heeft of niet. Sommigen zijn lief, anderen zijn stom. Maar ook tegen de stommen moet ze lief doen. Dus niet slaan en ook niet schreeuwen. Duwen niet, schoppen niet. Haartjes en oren: afblijven.
Als je wat wilt, dan moet je het vragen. En om iets te kunnen vragen, moet je goed kunnen praten. Maar zij komt vaak niet uit haar woorden. Of degene met wie ze praat, luistert maar half. Krijgt ze de blokken in haar handen gedrukt, in plaats van de pop die ze bedoelde. Stom.
Maar dat was gisteren. En nu is is het vandaag.
Vandaag is er muziekles.
Niet nu. Straks. En straks duurt nog zo lang.
Ze is twee en dat valt niet mee.
Maar straks, straks is ze drie.
Haar leven is vol. Met mensen, met indrukken, met emoties, met regels, met geboden, en vooral met ontdekkingen.
Iedere dag weer nieuwe ontdekkingen.
Een vogel is niet zomaar een vogel, maar een mus, een ekster, een kraai of, heel soms, een reiger.
Auto’s moeten op de weg, en fietsen ook, maar zij moet op de stoep.
Papa heet niet alleen papa, maar ook JanJaap. Hij is een jongen.
Zij niet, zij is een meisje. Net als mama en oma, Indy, Astrid en Talulabelle.
Een balaam heet eigenlijk een banaan en is alleen van binnen lekker.
Maar de belangrijkste ontdekking is, dat het leven langer duurt dan vandaag.
Er is ook nog morgen en gisteren.
Morgen ga je wat doen, en gisteren heb je al wat gedaan.
Sinds ze weet dat het vandaag de morgen van gisteren is, kijkt ze vooruit.
Vandaag bijvoorbeeld, is er muziekles. Straks, als het licht is.
Nu is het nog donker.
Jammer, want muziekles is leuk en straks duurt altijd nog zo lang.
Even denken, wat nog meer?
Er is ook nog gisteren.
Gisteren heeft ze Bert&Ernie-koekjes gegeten.
Gisteren heeft ze buitengespeeld.
En gisteren is ze naar de opvang geweest. Dus vandaag hoeft dat niet.
De opvang is okee.
Lieve juffen en lekker veel speelgoed. Maar ja, al die anderen, he?
Ze komen en ze gaan maar. Haar leven in en uit. Of ze er nou zin in heeft of niet. Sommigen zijn lief, anderen zijn stom. Maar ook tegen de stommen moet ze lief doen. Dus niet slaan en ook niet schreeuwen. Duwen niet, schoppen niet. Haartjes en oren: afblijven.
Als je wat wilt, dan moet je het vragen. En om iets te kunnen vragen, moet je goed kunnen praten. Maar zij komt vaak niet uit haar woorden. Of degene met wie ze praat, luistert maar half. Krijgt ze de blokken in haar handen gedrukt, in plaats van de pop die ze bedoelde. Stom.
Maar dat was gisteren. En nu is is het vandaag.
Vandaag is er muziekles.
Niet nu. Straks. En straks duurt nog zo lang.
Ze is twee en dat valt niet mee.
Maar straks, straks is ze drie.
Rust, reinheid en regeldwang
Tonnetjerond van de eerste was ik, toen ik veranderde.
Niet in een zorgzame moederkloek, maar in een regelneef die ons leven tot op de splitseconde reorganiseerde. Een baan in loondienst, een eigen bedrijf én een aanstaande baby vroegen erom, tenslotte.
Na een week schuiven met hobbies, reisschema’s en crèchetijden hing er een overzichtelijk rooster aan de muur. Ik werd vierdaags kostwinner, mijn partner driedaags freelancer en huisman. Als bonus kregen we een makkelijke baby, die weinig huilde en zonder problemen naar de crèche ging.
Op mamadag runde ik mijn bedrijf, een tevreden gepruttel op de achtergrond.
Rusten deed ik in het weekend, de huisman zorgde voor de noodzakelijke reinheid.
Goed geregeld.
Maar de makkelijke baby veranderde in een uit de kluiten gewassen peuter, het tevreden pruttelen in rusteloos jengelen.
Mijn mamadagen verdampten in een eindeloze aaneenschakeling van speeltuinen, kinderboerderijen, middagdutjes, fietstochten en verjaardagsfeestjes.
Het parttime ondernemen verhuisde naar de weekenden en de avonden.
De regelneef in mij verloor het overzicht, de moederkloek werd een kip zonder kop.
Rust en regelmaat waren ver te zoeken.
Toen werd peuter ziek. Beangstigend ziek.
Voor het eerst in twee jaar meldde ik me af.
Na een week hoge koorts, onafgebroken huilen en een bezoek aan de EHBO, bleek het iets onschuldigs.
Peuter ging weer naar de crèche, ik werd op het matje geroepen.
Wegblijven vanwege een simpele kinderziekte kon niet, ik moest een vangnet regelen. Dat opa en oma aan de andere kant van het land woonden en vriendinnen het ook veel te druk hadden, was mijn probleem. Als ik maar op kantoor verscheen.
Ik zei mijn baan op.
Ik werk nog steeds keihard, maar nu op onregelmatige tijden.
Niet in een hip bedrijfspand, maar vanuit een omgebouwde kledingkast in een hoekje van de slaapkamer. Mijn kekke kantoorpakjes hebben plaats gemaakt voor een ranzige badjas, de vakkundig door een lieve kantinejuf samengestelde fruitsalade voor een haastig gesmeerde boterham met pindakaas. Verdwenen zijn de leuke collega’s, stoelmassages, kerstpakketten en niet te vergeten het pensioen. Maar godzijdank ook de human resourcer, functioneringsgesprekken, middenmanagers en eindeloze vergaderingen.
De toekomst is nog nooit zo onzeker geweest, maar ik floreer.
Net als mijn bedrijf, bolle babybuik (van de tweede), peuter en huisman.
Rust, reinheid en regeldwang heb ik samen met mijn flitsende carrière de laan uitgestuurd.
En daar heb ik nog geen splitseconde spijt van gehad.
Niet in een zorgzame moederkloek, maar in een regelneef die ons leven tot op de splitseconde reorganiseerde. Een baan in loondienst, een eigen bedrijf én een aanstaande baby vroegen erom, tenslotte.
Na een week schuiven met hobbies, reisschema’s en crèchetijden hing er een overzichtelijk rooster aan de muur. Ik werd vierdaags kostwinner, mijn partner driedaags freelancer en huisman. Als bonus kregen we een makkelijke baby, die weinig huilde en zonder problemen naar de crèche ging.
Op mamadag runde ik mijn bedrijf, een tevreden gepruttel op de achtergrond.
Rusten deed ik in het weekend, de huisman zorgde voor de noodzakelijke reinheid.
Goed geregeld.
Maar de makkelijke baby veranderde in een uit de kluiten gewassen peuter, het tevreden pruttelen in rusteloos jengelen.
Mijn mamadagen verdampten in een eindeloze aaneenschakeling van speeltuinen, kinderboerderijen, middagdutjes, fietstochten en verjaardagsfeestjes.
Het parttime ondernemen verhuisde naar de weekenden en de avonden.
De regelneef in mij verloor het overzicht, de moederkloek werd een kip zonder kop.
Rust en regelmaat waren ver te zoeken.
Toen werd peuter ziek. Beangstigend ziek.
Voor het eerst in twee jaar meldde ik me af.
Na een week hoge koorts, onafgebroken huilen en een bezoek aan de EHBO, bleek het iets onschuldigs.
Peuter ging weer naar de crèche, ik werd op het matje geroepen.
Wegblijven vanwege een simpele kinderziekte kon niet, ik moest een vangnet regelen. Dat opa en oma aan de andere kant van het land woonden en vriendinnen het ook veel te druk hadden, was mijn probleem. Als ik maar op kantoor verscheen.
Ik zei mijn baan op.
Ik werk nog steeds keihard, maar nu op onregelmatige tijden.
Niet in een hip bedrijfspand, maar vanuit een omgebouwde kledingkast in een hoekje van de slaapkamer. Mijn kekke kantoorpakjes hebben plaats gemaakt voor een ranzige badjas, de vakkundig door een lieve kantinejuf samengestelde fruitsalade voor een haastig gesmeerde boterham met pindakaas. Verdwenen zijn de leuke collega’s, stoelmassages, kerstpakketten en niet te vergeten het pensioen. Maar godzijdank ook de human resourcer, functioneringsgesprekken, middenmanagers en eindeloze vergaderingen.
De toekomst is nog nooit zo onzeker geweest, maar ik floreer.
Net als mijn bedrijf, bolle babybuik (van de tweede), peuter en huisman.
Rust, reinheid en regeldwang heb ik samen met mijn flitsende carrière de laan uitgestuurd.
En daar heb ik nog geen splitseconde spijt van gehad.
maandag 24 maart 2008
Vetharig verlangen
Op mijn zeventiende was ik verslaafd aan friet.
Een hele herfstvakantie lang at ik drie keer per dag slappe friet uit een klamme papieren zak van de plaatselijke snackbar.
Het was het logische gevolg van een experiment waarbij ik mijn brave dagritme omruilde voor een wat rock&rolliger nachtritme. De moeder van het vriendje waar ik logeerde was op vakantie, niemand legde ons een strobreed in de weg. ’s Ochtends om een uur of zes gingen we naar bed, om tegen vijf uur ’s middags op te staan.
Ik was 17 in 1992. De 24 uurs economie bestond nog niet.
De enige supermarkt in het dorp was allang gesloten als wij trek kregen.
Snackbar Kerkzicht ging om zes uur open en dus ontbeten we elke dag met twee frikandellen-speciaal en een zak patat, waarvan we de overblijfselen meenamen naar huis. Om twee uur ’s nachts aten we de koude frieten bij wijze van lunch en bij het ochtendgloren nam ik nog een paar laatste frietjes ter afsluiting.
Dat ging zeven dagen goed.
Toen was de herfstvakantie afgelopen. En moest ik een opstel schrijven. Tien kantjes, over de Romeinen – de leraar was streng en ik streberig.
Ik ging cold turkey. Zondag was ik nog een rock&roll chick, maandag zat ik om zes uur ’s avonds bij mijn ouders aan een bord aardappelen, vlees en groenten. Met jus.
Het leverde een achtenhalf op.
Maar het verlangen naar friet is altijd gebleven.
Beige tegels op de vloer. Verschoten hanglampen boven donkerbruine houten tafels. Een helverlichte vitrine vol kroketten en frikandellen, keurig van elkaar gescheiden door felgroene plastic slablaadjes.
Een goede snackbar werkt als een tijdmachine.
Maar het luistert nauw. Alleen een ouderwetse cafetaria voldoet.
Kwalitaria’s, restaria’s, bestaria’s en primataria’s laat ik links liggen, evenals Foodmasters en FEBO’s. Overgewaardeerde ketens, gerund door veel te frisse franchise-nemers. Met gelamineerde menukaarten op eng schone tafeltjes. Waar een frikandel-speciaal ongesneden wordt geserveerd, de saus in een apart bakje.
Wegwezen.
De ideale snackbar bestaat al minstens 20 jaar en heet gewoon Jopie, net als de eigenaar. Of misschien Ri-Jo, omdat zijn vrouw Ria heet en hij ooit veel van haar hield. Ze worden bijgestaan door hun vetharige puberzoon.
Op de grond ligt een veel te dikke golden retriever en aan de donkerbruine tafel in de hoek zitten de vriendjes van Jopie junior aan hun dagelijkse milkshake.
Ik stap binnen en bestel een frietje mèt en een frikandel-speciaal.
Jopie frituurt en Ria hakt de uitjes. Ik ga zitten en ontspan.
Dan komt junior met de frikandel-speciaal.
Gelukkig.
Hij heeft ‘m in de lengte opengesneden, gevuld met twee dikke strepen mayonaise en ketchup, bedolven onder een laag uiensnippers.
In één klap ben ik weer 17.
Met de wereld aan mijn voeten en een rock&roller aan mijn zij.
In een herfstvakantie die voorgoed voorbij is.
Een hele herfstvakantie lang at ik drie keer per dag slappe friet uit een klamme papieren zak van de plaatselijke snackbar.
Het was het logische gevolg van een experiment waarbij ik mijn brave dagritme omruilde voor een wat rock&rolliger nachtritme. De moeder van het vriendje waar ik logeerde was op vakantie, niemand legde ons een strobreed in de weg. ’s Ochtends om een uur of zes gingen we naar bed, om tegen vijf uur ’s middags op te staan.
Ik was 17 in 1992. De 24 uurs economie bestond nog niet.
De enige supermarkt in het dorp was allang gesloten als wij trek kregen.
Snackbar Kerkzicht ging om zes uur open en dus ontbeten we elke dag met twee frikandellen-speciaal en een zak patat, waarvan we de overblijfselen meenamen naar huis. Om twee uur ’s nachts aten we de koude frieten bij wijze van lunch en bij het ochtendgloren nam ik nog een paar laatste frietjes ter afsluiting.
Dat ging zeven dagen goed.
Toen was de herfstvakantie afgelopen. En moest ik een opstel schrijven. Tien kantjes, over de Romeinen – de leraar was streng en ik streberig.
Ik ging cold turkey. Zondag was ik nog een rock&roll chick, maandag zat ik om zes uur ’s avonds bij mijn ouders aan een bord aardappelen, vlees en groenten. Met jus.
Het leverde een achtenhalf op.
Maar het verlangen naar friet is altijd gebleven.
Beige tegels op de vloer. Verschoten hanglampen boven donkerbruine houten tafels. Een helverlichte vitrine vol kroketten en frikandellen, keurig van elkaar gescheiden door felgroene plastic slablaadjes.
Een goede snackbar werkt als een tijdmachine.
Maar het luistert nauw. Alleen een ouderwetse cafetaria voldoet.
Kwalitaria’s, restaria’s, bestaria’s en primataria’s laat ik links liggen, evenals Foodmasters en FEBO’s. Overgewaardeerde ketens, gerund door veel te frisse franchise-nemers. Met gelamineerde menukaarten op eng schone tafeltjes. Waar een frikandel-speciaal ongesneden wordt geserveerd, de saus in een apart bakje.
Wegwezen.
De ideale snackbar bestaat al minstens 20 jaar en heet gewoon Jopie, net als de eigenaar. Of misschien Ri-Jo, omdat zijn vrouw Ria heet en hij ooit veel van haar hield. Ze worden bijgestaan door hun vetharige puberzoon.
Op de grond ligt een veel te dikke golden retriever en aan de donkerbruine tafel in de hoek zitten de vriendjes van Jopie junior aan hun dagelijkse milkshake.
Ik stap binnen en bestel een frietje mèt en een frikandel-speciaal.
Jopie frituurt en Ria hakt de uitjes. Ik ga zitten en ontspan.
Dan komt junior met de frikandel-speciaal.
Gelukkig.
Hij heeft ‘m in de lengte opengesneden, gevuld met twee dikke strepen mayonaise en ketchup, bedolven onder een laag uiensnippers.
In één klap ben ik weer 17.
Met de wereld aan mijn voeten en een rock&roller aan mijn zij.
In een herfstvakantie die voorgoed voorbij is.
Veel te zout, veel te vet...
Natuurlijk, friet is slecht voor je.
Veel te vet, veel te zout.
Maar ja. Friet is ook veel te lekker.
Tenminste - als 'ie goed gebakken is.
Maak jij ook net iets te vaak mee dat de friet die je bestelt eigenlijk echt niet te eten is?
Kijk dan eens op Frietopia.nl.
Frietopia heeft als missie alle snackbars in Nederland te beoordelen en die beoordelingen openbaar te maken. Zo hoef je dus nooit meer vieze friet te eten!
Er zijn inmiddels 1259 friettenten te bekijken, die samen 2775 scores en 2635 recensies hebben.
In 341 plaatsen, van Varsseveld tot Goes, dus vast ook wel bij jou in de buurt.
Ze leggen bovendien haarfijn het verschil tussen friet en patat uit, kennen de exacte voedingswaarde van een frietje met, hebben een Hall of Fame (en een Hall of Shame) en reiken ieder jaar de Frietopia Publieksprijs uit aan de beste snackbar.
In 2007 is die gewonnen door Manneken Pis (in Utrecht en Amsterdam) en De Ring in Zuidland.
Op naar Zuidland, dus...
Snackze!
dinsdag 19 februari 2008
...wat eten we vandaag?
Natuurlijk ben je een vrije geest.
Altijd flexibel. J
e eet gevarieerd, niet iedere dag aardappelen, maar net zo makkelijk pandanrijst, viergranen-pasta en speciaal uit het Oostblok geïmporteerde volkoren graankorrels.
Je kookt uit Jamie, Nigella, Gordon of desnoods Pierre, met een toetje van Delia.
Maar ja.
In een dag zitten ook maar 24 uur.
Waarvan je er waarschijnlijk minimaal 8 slapend door wil brengen.
Daarom: stap uit die dagelijkse rij met forensen bij de Albert Heyn.
Zet overboord, die hang naar vrijheid.
Doe gewoon, net als de rest van wat je nu nog ziet als burgerlijk Nederland, 1 x per week de grote boodschappen.
Koop het boek 52 weekmenu's, van Wilma van Hoeven.
Geen gepieker meer, dit boek geeft je voor 52 weken van het jaar een 2-persoonsweekmenu met bijbehorend boodschappenlijstje.
Ingedeeld naar de plattegrond van de supermarkt, dus alle groenten, zuivel, vlees, vis en overige artikelen handig bij elkaar.
Een tikkeltje fusion en altijd aangepast aan het seizoen.
Kosten? Een luttele 12 euro 95.
Baten? Tijdwinst, peace of mind en het aangename gevoel dat je je leven goedgeorganiseerd hebt. Helemaal zen.
Te koop bij www.bol.nl
maandag 18 februari 2008
Klein geluk in pasteltinten
Schuine pootjes en een witleren zitting.
Vrolijke plastic bakjes in oudroze, mintgroen en lichtblauw.
Volumineuze rokjes met een frisse polkadot.
Pastelroze lippen.
De fabulous fifties doen het goed in de modebladen.
En daar niet alleen - ook in de opvoeding zijn de jaren 50 terug van weggeweest.
Onze kraamhulp sprak de woorden ‘Rust, reinheid en regelmaat’ en keek erbij alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Alsof ze het niet had tegen twee leden van de Generatie Nix.
Die van hun ouders nooit iets hoefden, zeker niet op gezette tijden – behalve natuurlijk ‘gelukkig worden’, later.
Ik zal ze niet teleurstellen. Ik ben al een eind op weg richting Groot Geluk.
Met mijn uitdagende baan, vrolijke vriendengroep, aantrekkelijke partner, hipgeklede peuter, interessante hobby die het goed doet op borrels en, over een jaar of tien, een spannende minnaar, loft-achtige pied-a-terre in Parijs of rustiek volkstuintje ergens in de duinen van Overveen.
In afwachting daarvan zie ik er alvast stralendgelukkig uit: standaard op hoge hakken, ook in de zandbak.
Gehuld in een leuk wikkeldingetje van King Louie, bijpassende lipstick.
Zomer en winter van top tot teen onthaard, altijd vers in de nagellak, mijn wallen goed gecamoufleerd achter een hippe zonnebril.
Natuurlijk is het druk.
Maar het verplichte dagelijkse kwartier qualitytime met mijn tweejarige haal ik makkelijk.
Alles mag dan, want neezeggen kost teveel tijd.
Multi-tasken is nog zo’n toverwoord.
Tijdens het ontsnorren skype ik diepgaand met hartsvriendinnen en onder de strijk kijk ik naar Netwerk, zodat ik ook met mijn schoonouders op niveau kan converseren.
Verder draag ik al jaren longlasting lipstick van Max Factor en heb ik pasgeleden mijn eyeliner op mijn oogleden laten tatoeëren.
Scheelt toch weer vijf minuten, ’s ochtends.
Kostbare minuten die ik kan gebruiken om de schoonmaker te instrueren en een interessant recept uit de laatste Jamie Oliver te plukken.
Tijdens het forensen naar mijn topbaan bestel ik boodschappen bij Albert.nl en daarna begin ik aan mijn overvolle inbox.
Het is dus prima te doen, zo zonder de drie R’en, maar mèt de nieuwste Blackberry en een leger aan betaalde hulpdiensten.
Toch knaagt het ergens.
Ik heb geen zin meer in dat getunnel naar het Grote Geluk.
Ik wil gewoon rust. Zaterdagmiddag op de bank hangen, in plaats van verantwoord naar een biologische geitenboerderij voor bijzondere kaasjes.
Ik wil reinheid: fris, maar niet per se stralend, de deur uit om met overduidelijke wallen en in ongestreken spijkerbroek mijn kantoorgenoten tegemoet te treden.
En ik wil regelmaat. Eén keer per week grote boodschappen, twee keer per week seks, liefst op vaste dagen, en op woensdag natuurlijk gehaktdag.
Back to the fifties, baby.
Voor een leven vol klein geluk.
In pasteltinten.
Vrolijke plastic bakjes in oudroze, mintgroen en lichtblauw.
Volumineuze rokjes met een frisse polkadot.
Pastelroze lippen.
De fabulous fifties doen het goed in de modebladen.
En daar niet alleen - ook in de opvoeding zijn de jaren 50 terug van weggeweest.
Onze kraamhulp sprak de woorden ‘Rust, reinheid en regelmaat’ en keek erbij alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Alsof ze het niet had tegen twee leden van de Generatie Nix.
Die van hun ouders nooit iets hoefden, zeker niet op gezette tijden – behalve natuurlijk ‘gelukkig worden’, later.
Ik zal ze niet teleurstellen. Ik ben al een eind op weg richting Groot Geluk.
Met mijn uitdagende baan, vrolijke vriendengroep, aantrekkelijke partner, hipgeklede peuter, interessante hobby die het goed doet op borrels en, over een jaar of tien, een spannende minnaar, loft-achtige pied-a-terre in Parijs of rustiek volkstuintje ergens in de duinen van Overveen.
In afwachting daarvan zie ik er alvast stralendgelukkig uit: standaard op hoge hakken, ook in de zandbak.
Gehuld in een leuk wikkeldingetje van King Louie, bijpassende lipstick.
Zomer en winter van top tot teen onthaard, altijd vers in de nagellak, mijn wallen goed gecamoufleerd achter een hippe zonnebril.
Natuurlijk is het druk.
Maar het verplichte dagelijkse kwartier qualitytime met mijn tweejarige haal ik makkelijk.
Alles mag dan, want neezeggen kost teveel tijd.
Multi-tasken is nog zo’n toverwoord.
Tijdens het ontsnorren skype ik diepgaand met hartsvriendinnen en onder de strijk kijk ik naar Netwerk, zodat ik ook met mijn schoonouders op niveau kan converseren.
Verder draag ik al jaren longlasting lipstick van Max Factor en heb ik pasgeleden mijn eyeliner op mijn oogleden laten tatoeëren.
Scheelt toch weer vijf minuten, ’s ochtends.
Kostbare minuten die ik kan gebruiken om de schoonmaker te instrueren en een interessant recept uit de laatste Jamie Oliver te plukken.
Tijdens het forensen naar mijn topbaan bestel ik boodschappen bij Albert.nl en daarna begin ik aan mijn overvolle inbox.
Het is dus prima te doen, zo zonder de drie R’en, maar mèt de nieuwste Blackberry en een leger aan betaalde hulpdiensten.
Toch knaagt het ergens.
Ik heb geen zin meer in dat getunnel naar het Grote Geluk.
Ik wil gewoon rust. Zaterdagmiddag op de bank hangen, in plaats van verantwoord naar een biologische geitenboerderij voor bijzondere kaasjes.
Ik wil reinheid: fris, maar niet per se stralend, de deur uit om met overduidelijke wallen en in ongestreken spijkerbroek mijn kantoorgenoten tegemoet te treden.
En ik wil regelmaat. Eén keer per week grote boodschappen, twee keer per week seks, liefst op vaste dagen, en op woensdag natuurlijk gehaktdag.
Back to the fifties, baby.
Voor een leven vol klein geluk.
In pasteltinten.
vrijdag 8 februari 2008
Scheef door de dampkring
Aan mijn lijf zitten twee linkerhanden.
Ik kan niet koken, niet zagen, niet breien en niet haken.
Aardappels schil ik tot vierkantjes, zelfs met een dunschiller. Spijkers zitten standaard scheef in de muur. Kaas schaaf ik hol. Allemaal niet erg.
Jammer is alleen, dat ik niet kan vouwen.
Ik heb een kast vol boeken als ‘Origami voor beginners’ en ‘Papiervertier’, maar helaas. Ik kan nog geen kassabon netjes opvouwen. Zelfs de strippenkaart zit scheef in mijn portemonnee.
Gelukkig ben ik niet de enige.
Een team van specialisten aan de Universiteit van Tokyo is al ruim drie jaar bezig met het vouwen van een papieren vliegtuigje. Met hulp van de Japanse Origami Vereniging hoopt ze het project in oktober af te ronden.
Toch gek. Een doorsnee Japanse kleuter vouwt in de pauze op zijn gemak duizend kraanvogels. Tegen de tijd dat hij naar de middelbare school gaat, is dat een ingenieuze, uit vijf verschillende velletjes handgeverfd rijstpapier samengestelde, driekoppige draak. Met een gouden ei op zijn rug.
Wat is er dan zo moeilijk aan een eenvoudig vliegtuigje?
Misschien wel precies dat. Het is wat te gewoontjes voor de onder hoge internationale druk functionerende origamisten.
Daarom moet het vliegtuigje straks iets bijzonders gaan doen.
Het moet van het International Space Station, ergens tussen Mars en Jupiter, afdalen naar de aarde.
Dat is nog best ingewikkeld.
Zo moet het vliegtuigje straks door de dampkring terugvliegen.
De temperatuur kan daarbij oplopen tot pakweg 1000 graden. Celsius.
Gelukkig hebben de geleerden alvast een papiersoort gevonden die 200 graden overleeft. En oktober is nog ver weg.
Een ander probleem is de hoge snelheid die het ding haalt: meer dan 20.000 kilometer per uur. Niet prettig om op je af te zien komen, met die puntige neus.
Maar geen zorgen: volgens de universiteit wordt de snelheid tijdig gedrukt door het grote oppervlakte van het vliegtuigje.
Het meet van kop tot staart 20 centimeter.
20 centimeter. Nog niet de helft van een placemat bij MacDonalds.
In Japan is er een run op veiligheidshelmen ontstaan.
Ach, die hitte, die punt en die snelheid - het zal allemaal wel.
De echte vraag is natuurlijk waar het ultieme papieren vliegtuigje zal landen.
De aarde bestaat voor 80% uit water.
Misschien is het handiger om een papieren bootje te vouwen?
Dat kan ik desnoods wel even voordoen, met mijn twee linkerhanden.
Maar dan wordt ‘ie wel een klein beetje scheef.
Ik kan niet koken, niet zagen, niet breien en niet haken.
Aardappels schil ik tot vierkantjes, zelfs met een dunschiller. Spijkers zitten standaard scheef in de muur. Kaas schaaf ik hol. Allemaal niet erg.
Jammer is alleen, dat ik niet kan vouwen.
Ik heb een kast vol boeken als ‘Origami voor beginners’ en ‘Papiervertier’, maar helaas. Ik kan nog geen kassabon netjes opvouwen. Zelfs de strippenkaart zit scheef in mijn portemonnee.
Gelukkig ben ik niet de enige.
Een team van specialisten aan de Universiteit van Tokyo is al ruim drie jaar bezig met het vouwen van een papieren vliegtuigje. Met hulp van de Japanse Origami Vereniging hoopt ze het project in oktober af te ronden.
Toch gek. Een doorsnee Japanse kleuter vouwt in de pauze op zijn gemak duizend kraanvogels. Tegen de tijd dat hij naar de middelbare school gaat, is dat een ingenieuze, uit vijf verschillende velletjes handgeverfd rijstpapier samengestelde, driekoppige draak. Met een gouden ei op zijn rug.
Wat is er dan zo moeilijk aan een eenvoudig vliegtuigje?
Misschien wel precies dat. Het is wat te gewoontjes voor de onder hoge internationale druk functionerende origamisten.
Daarom moet het vliegtuigje straks iets bijzonders gaan doen.
Het moet van het International Space Station, ergens tussen Mars en Jupiter, afdalen naar de aarde.
Dat is nog best ingewikkeld.
Zo moet het vliegtuigje straks door de dampkring terugvliegen.
De temperatuur kan daarbij oplopen tot pakweg 1000 graden. Celsius.
Gelukkig hebben de geleerden alvast een papiersoort gevonden die 200 graden overleeft. En oktober is nog ver weg.
Een ander probleem is de hoge snelheid die het ding haalt: meer dan 20.000 kilometer per uur. Niet prettig om op je af te zien komen, met die puntige neus.
Maar geen zorgen: volgens de universiteit wordt de snelheid tijdig gedrukt door het grote oppervlakte van het vliegtuigje.
Het meet van kop tot staart 20 centimeter.
20 centimeter. Nog niet de helft van een placemat bij MacDonalds.
In Japan is er een run op veiligheidshelmen ontstaan.
Ach, die hitte, die punt en die snelheid - het zal allemaal wel.
De echte vraag is natuurlijk waar het ultieme papieren vliegtuigje zal landen.
De aarde bestaat voor 80% uit water.
Misschien is het handiger om een papieren bootje te vouwen?
Dat kan ik desnoods wel even voordoen, met mijn twee linkerhanden.
Maar dan wordt ‘ie wel een klein beetje scheef.
Vliegtuigjes vouwen voor beginners
Ben jij, net als ik, niet de handigste Harry, maar heb je wel kinderen die zeuren om papieren vliegtuigjes? Geen nood, er zijn allerlei manieren om gezichtsverlies te voorkomen.
De duurste daarvan is het boek ‘Maak indruk op je kinderen’. Vol tips en handigheidjes, van het aansteken van een kampvuur tot het moeiteloos vouwen van een papieren vliegtuigje.
Het boek ziet er erg mooi uit, dus dikke kans dat je ook nog eens indruk maakt op andere ouders. Altijd mooi meegenomen.
‘Maak indruk op je kinderen’ is voor 16,95 te koop via www.uitgeverijsnor.nl
Liever een low-budget oplossing? Dan kijk je op Daily Manual. Hier vind je een database vol handleidingen voor het dagelijks leven. Van ‘Hoe ontpit ik het handigst een avocado’ tot tips over hoe je tepelkoven voorkomt of vieze luchtjes uit de kattenbak weert. En dus instructies voor het vouwen van een vliegtuigje, helikopter en boot.
Al deze instructies (en meer!) vind je op www.dailymanual.org.
Mocht je zelf ook een handleiding voor het dagelijks leven willen maken, dan kan dat. Daily Manual werkt namelijk volgens hetzelfde principe als Wikipedia.
Succes!
zondag 3 februari 2008
Brokjes in ijswater
Vanochtend kocht ik bijna een zak drop.
Ik stond op de trein te wachten en had trek. Het was te vroeg voor een patatje oorlog en te laat voor een gevulde koek, dus ik stapte de Albert Heyn To Go binnen op zoek naar een zak drop.
Ik was in Delft. De zaak stond vol studenten. Niet alleen achter de kassa’s, maar ook in de rijen ervoor en bij de schappen. Nu wordt mijn consumptiegedrag sterk gestuurd door de mensen in mijn directe omgeving. Een dikkerd in maat 58? Doe mij dan maar een Mars, want zo ver ben ik nog lang niet.
Een groepje 16-jarige Twiggy’s in skinny jeans? Dan ook die Mars, want een strak lijf is een lang geleden gepasseerd station.
Maar een winkel gevuld met bleke, pukkelige studenten maakt blijkbaar het beste in me los.
Ik voelde me stukken gezonder dan zij eruitzagen en om dat te onderstrepen, kocht ik een zak worteltjes in plaats van de zak drop waarvoor ik dus eigenlijk de winkel binnenkwam.
Het waren geen gewone worteltjes die ik kocht. Het waren snoepworteltjes. Een lekker zoet tussendoortje, stond op de verpakking. Ze zaten in een kleurig bedrukt zakje van krakerig plastic. Zestien bijna perfect rondgeraspte en onberispelijk oranje stukjes wortel. Exact 100 gram. En dat voor maar 99 eurocent.
Zou je die zestien stukjes achter elkaar leggen, dan kun je er waarschijnlijk nèt anderhalve winter-peen mee reconstrueren.
Een kilo biologische winterpeen kost 1 euro 25. Voor dat geld zit de modder er, heel authentiek, nog aan. Even wassen, in kleine stukjes snijden en schoonraspen, dan kun je er met gemak vijftien van die zakjes mee vullen. Snel verdiend.
Maar bij Albert Heyn zijn ze ook niet gek.
Om ervoor te zorgen dat ik graag veel te veel betaal voor een milieu-vervuilend plastic zakje met daarin zestien uniforme, eetklare brokjes winterpeen zetten ze zwaar geschut in.
Op de verpakking staat vermeld dat de snoepworteltjes zorgvuldig met ijswater zijn gewassen.
Met ijswater. Nou, daar heb ik inderdaad graag een euro voor over. Wat zeg ik, 99 eurocent.
Dat gedoe met die viezige penen zie ik niet zitten.
Bovendien heb ik thuis geen ijswater.
Ik stond op de trein te wachten en had trek. Het was te vroeg voor een patatje oorlog en te laat voor een gevulde koek, dus ik stapte de Albert Heyn To Go binnen op zoek naar een zak drop.
Ik was in Delft. De zaak stond vol studenten. Niet alleen achter de kassa’s, maar ook in de rijen ervoor en bij de schappen. Nu wordt mijn consumptiegedrag sterk gestuurd door de mensen in mijn directe omgeving. Een dikkerd in maat 58? Doe mij dan maar een Mars, want zo ver ben ik nog lang niet.
Een groepje 16-jarige Twiggy’s in skinny jeans? Dan ook die Mars, want een strak lijf is een lang geleden gepasseerd station.
Maar een winkel gevuld met bleke, pukkelige studenten maakt blijkbaar het beste in me los.
Ik voelde me stukken gezonder dan zij eruitzagen en om dat te onderstrepen, kocht ik een zak worteltjes in plaats van de zak drop waarvoor ik dus eigenlijk de winkel binnenkwam.
Het waren geen gewone worteltjes die ik kocht. Het waren snoepworteltjes. Een lekker zoet tussendoortje, stond op de verpakking. Ze zaten in een kleurig bedrukt zakje van krakerig plastic. Zestien bijna perfect rondgeraspte en onberispelijk oranje stukjes wortel. Exact 100 gram. En dat voor maar 99 eurocent.
Zou je die zestien stukjes achter elkaar leggen, dan kun je er waarschijnlijk nèt anderhalve winter-peen mee reconstrueren.
Een kilo biologische winterpeen kost 1 euro 25. Voor dat geld zit de modder er, heel authentiek, nog aan. Even wassen, in kleine stukjes snijden en schoonraspen, dan kun je er met gemak vijftien van die zakjes mee vullen. Snel verdiend.
Maar bij Albert Heyn zijn ze ook niet gek.
Om ervoor te zorgen dat ik graag veel te veel betaal voor een milieu-vervuilend plastic zakje met daarin zestien uniforme, eetklare brokjes winterpeen zetten ze zwaar geschut in.
Op de verpakking staat vermeld dat de snoepworteltjes zorgvuldig met ijswater zijn gewassen.
Met ijswater. Nou, daar heb ik inderdaad graag een euro voor over. Wat zeg ik, 99 eurocent.
Dat gedoe met die viezige penen zie ik niet zitten.
Bovendien heb ik thuis geen ijswater.
Kekke bakjes voor verantwoorde worteltjes
Met al het geld dat je bespaard door je wortels voortaan groot in te kopen en zelf te schrappen, kun je een paar mooie bakjes aanschaffen. Het oog wil tenslotte ook wat, zeker tijdens het sonjabakkeren. Leuke bakjes vind je bijvoorbeeld bij Rice.
http://www.blogger.com/img/gl.link.gif
Of geef een Tupperware-party. Ouderwets? Noem het liever retro! Bovendien is Tupperware niet kapot te krijgen, iets wat je van het gemiddelde Xenos-bakje niet kunt zeggen. En: Tupperware heeft een nieuwe uitvinding: de MiniMax, een uitvouwbaar bakje met deksel. Handig voor in de spits!
Wil je het echt graag goed aanpakken? Koop dan biologische winterpenen. Heb je geen bio supermarkt in de buurt? Niet getreurd, je kunt altijd nog een abonnement nemen op Odin. Die zorgt ervoor dat je je wekelijkse zak met superverantwoorde, kakelverse groenten (inclusief recepten) af kunt halen bij een winkel bij jou in de buurt. Eventueel uit te breiden met een fruit- of vlees-abonnement. Byebye plofkip en watertomaat!
Rice melamine bakken met deksel, set van 4, onder andere te koop bij www.tobijobis.nl
Tupperware MiniMax-bakjes, alleen t verkrijgen via een Tupperware-party. Kijk voor meer informatie op
Alles over de groenten-abonnementen van Odin lees je op www.odin.nl
vrijdag 1 februari 2008
Vandaag is de eerste dag van mijn fulltime-ondernemersschap!
Jarenlang runde ik Ozowiezo in de avonduren en weekenden.
Dat ging lang goed, tot vorig jaar.
BoobyTag werd een groot succes.
Baan en bedrijf waren daardoor niet langer te combineren.
In december heb ik de knoop doorgehakt en besloten voor de volle 100% in mijn eigen bedrijf te springen!
Dus daar zit ik, heel klassiek om half 1 's middags nog in badjas, mijn eerste blog als fulltime ondernemer te tikken.
Ik heb er ontzettend veel zin in.
Ik heb een geweldige tijd gehad bij VBAT en bij Fabrique: heel veel geleerd, heel veel fantastische mensen leren kennen, heel veel ervaring opgedaan. En dat ga ik allemaal heel erg missen.
Maaaarrrrr.
Al die kennis en ervaring uit mijn banen neem ik mee in Ozowiezo.
Mijn kantoor is klein.
Mijn plannen zijn groot.
Ik werk met superinspirerende mensen samen aan leuke produkten.
Ik bepaal zelf wanneer ik wat doe.
I got money in my pocket and a smile on my face.
The sky is the limit!
Jarenlang runde ik Ozowiezo in de avonduren en weekenden.
Dat ging lang goed, tot vorig jaar.
BoobyTag werd een groot succes.
Baan en bedrijf waren daardoor niet langer te combineren.
In december heb ik de knoop doorgehakt en besloten voor de volle 100% in mijn eigen bedrijf te springen!
Dus daar zit ik, heel klassiek om half 1 's middags nog in badjas, mijn eerste blog als fulltime ondernemer te tikken.
Ik heb er ontzettend veel zin in.
Ik heb een geweldige tijd gehad bij VBAT en bij Fabrique: heel veel geleerd, heel veel fantastische mensen leren kennen, heel veel ervaring opgedaan. En dat ga ik allemaal heel erg missen.
Maaaarrrrr.
Al die kennis en ervaring uit mijn banen neem ik mee in Ozowiezo.
Mijn kantoor is klein.
Mijn plannen zijn groot.
Ik werk met superinspirerende mensen samen aan leuke produkten.
Ik bepaal zelf wanneer ik wat doe.
I got money in my pocket and a smile on my face.
The sky is the limit!
Abonneren op:
Posts (Atom)
