...wat eten we vandaag?

Natuurlijk ben je een vrije geest.
Altijd flexibel. J
e eet gevarieerd, niet iedere dag aardappelen, maar net zo makkelijk pandanrijst, viergranen-pasta en speciaal uit het Oostblok geïmporteerde volkoren graankorrels.
Je kookt uit Jamie, Nigella, Gordon of desnoods Pierre, met een toetje van Delia.
Maar ja.
In een dag zitten ook maar 24 uur.
Waarvan je er waarschijnlijk minimaal 8 slapend door wil brengen.

Daarom: stap uit die dagelijkse rij met forensen bij de Albert Heyn.
Zet overboord, die hang naar vrijheid.
Doe gewoon, net als de rest van wat je nu nog ziet als burgerlijk Nederland, 1 x per week de grote boodschappen.

Koop het boek 52 weekmenu's, van Wilma van Hoeven.
Geen gepieker meer, dit boek geeft je voor 52 weken van het jaar een 2-persoonsweekmenu met bijbehorend boodschappenlijstje.
Ingedeeld naar de plattegrond van de supermarkt, dus alle groenten, zuivel, vlees, vis en overige artikelen handig bij elkaar.
Een tikkeltje fusion en altijd aangepast aan het seizoen.

Kosten? Een luttele 12 euro 95.
Baten? Tijdwinst, peace of mind en het aangename gevoel dat je je leven goedgeorganiseerd hebt. Helemaal zen.

Te koop bij www.bol.nl

Klein geluk in pasteltinten

Schuine pootjes en een witleren zitting.
Vrolijke plastic bakjes in oudroze, mintgroen en lichtblauw.
Volumineuze rokjes met een frisse polkadot.
Pastelroze lippen.
De fabulous fifties doen het goed in de modebladen.
En daar niet alleen - ook in de opvoeding zijn de jaren 50 terug van weggeweest.
Onze kraamhulp sprak de woorden ‘Rust, reinheid en regelmaat’ en keek erbij alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Alsof ze het niet had tegen twee leden van de Generatie Nix.
Die van hun ouders nooit iets hoefden, zeker niet op gezette tijden – behalve natuurlijk ‘gelukkig worden’, later.

Ik zal ze niet teleurstellen. Ik ben al een eind op weg richting Groot Geluk.
Met mijn uitdagende baan, vrolijke vriendengroep, aantrekkelijke partner, hipgeklede peuter, interessante hobby die het goed doet op borrels en, over een jaar of tien, een spannende minnaar, loft-achtige pied-a-terre in Parijs of rustiek volkstuintje ergens in de duinen van Overveen.
In afwachting daarvan zie ik er alvast stralendgelukkig uit: standaard op hoge hakken, ook in de zandbak.
Gehuld in een leuk wikkeldingetje van King Louie, bijpassende lipstick.
Zomer en winter van top tot teen onthaard, altijd vers in de nagellak, mijn wallen goed gecamoufleerd achter een hippe zonnebril.

Natuurlijk is het druk.
Maar het verplichte dagelijkse kwartier qualitytime met mijn tweejarige haal ik makkelijk.
Alles mag dan, want neezeggen kost teveel tijd.
Multi-tasken is nog zo’n toverwoord.
Tijdens het ontsnorren skype ik diepgaand met hartsvriendinnen en onder de strijk kijk ik naar Netwerk, zodat ik ook met mijn schoonouders op niveau kan converseren.
Verder draag ik al jaren longlasting lipstick van Max Factor en heb ik pasgeleden mijn eyeliner op mijn oogleden laten tatoeëren.
Scheelt toch weer vijf minuten, ’s ochtends.
Kostbare minuten die ik kan gebruiken om de schoonmaker te instrueren en een interessant recept uit de laatste Jamie Oliver te plukken.
Tijdens het forensen naar mijn topbaan bestel ik boodschappen bij Albert.nl en daarna begin ik aan mijn overvolle inbox.
Het is dus prima te doen, zo zonder de drie R’en, maar mèt de nieuwste Blackberry en een leger aan betaalde hulpdiensten.

Toch knaagt het ergens.
Ik heb geen zin meer in dat getunnel naar het Grote Geluk.
Ik wil gewoon rust. Zaterdagmiddag op de bank hangen, in plaats van verantwoord naar een biologische geitenboerderij voor bijzondere kaasjes.
Ik wil reinheid: fris, maar niet per se stralend, de deur uit om met overduidelijke wallen en in ongestreken spijkerbroek mijn kantoorgenoten tegemoet te treden.
En ik wil regelmaat. Eén keer per week grote boodschappen, twee keer per week seks, liefst op vaste dagen, en op woensdag natuurlijk gehaktdag.
Back to the fifties, baby.
Voor een leven vol klein geluk.
In pasteltinten.

Scheef door de dampkring

Aan mijn lijf zitten twee linkerhanden.
Ik kan niet koken, niet zagen, niet breien en niet haken.
Aardappels schil ik tot vierkantjes, zelfs met een dunschiller. Spijkers zitten standaard scheef in de muur. Kaas schaaf ik hol. Allemaal niet erg.
Jammer is alleen, dat ik niet kan vouwen.
Ik heb een kast vol boeken als ‘Origami voor beginners’ en ‘Papiervertier’, maar helaas. Ik kan nog geen kassabon netjes opvouwen. Zelfs de strippenkaart zit scheef in mijn portemonnee.

Gelukkig ben ik niet de enige.
Een team van specialisten aan de Universiteit van Tokyo is al ruim drie jaar bezig met het vouwen van een papieren vliegtuigje. Met hulp van de Japanse Origami Vereniging hoopt ze het project in oktober af te ronden.
Toch gek. Een doorsnee Japanse kleuter vouwt in de pauze op zijn gemak duizend kraanvogels. Tegen de tijd dat hij naar de middelbare school gaat, is dat een ingenieuze, uit vijf verschillende velletjes handgeverfd rijstpapier samengestelde, driekoppige draak. Met een gouden ei op zijn rug.
Wat is er dan zo moeilijk aan een eenvoudig vliegtuigje?

Misschien wel precies dat. Het is wat te gewoontjes voor de onder hoge internationale druk functionerende origamisten.
Daarom moet het vliegtuigje straks iets bijzonders gaan doen.
Het moet van het International Space Station, ergens tussen Mars en Jupiter, afdalen naar de aarde.

Dat is nog best ingewikkeld.
Zo moet het vliegtuigje straks door de dampkring terugvliegen.
De temperatuur kan daarbij oplopen tot pakweg 1000 graden. Celsius.
Gelukkig hebben de geleerden alvast een papiersoort gevonden die 200 graden overleeft. En oktober is nog ver weg.
Een ander probleem is de hoge snelheid die het ding haalt: meer dan 20.000 kilometer per uur. Niet prettig om op je af te zien komen, met die puntige neus.
Maar geen zorgen: volgens de universiteit wordt de snelheid tijdig gedrukt door het grote oppervlakte van het vliegtuigje.
Het meet van kop tot staart 20 centimeter.
20 centimeter. Nog niet de helft van een placemat bij MacDonalds.
In Japan is er een run op veiligheidshelmen ontstaan.

Ach, die hitte, die punt en die snelheid - het zal allemaal wel.
De echte vraag is natuurlijk waar het ultieme papieren vliegtuigje zal landen.
De aarde bestaat voor 80% uit water.
Misschien is het handiger om een papieren bootje te vouwen?
Dat kan ik desnoods wel even voordoen, met mijn twee linkerhanden.
Maar dan wordt ‘ie wel een klein beetje scheef.

Vliegtuigjes vouwen voor beginners

Ben jij, net als ik, niet de handigste Harry, maar heb je wel kinderen die zeuren om papieren vliegtuigjes? Geen nood, er zijn allerlei manieren om gezichtsverlies te voorkomen.

De duurste daarvan is het boek ‘Maak indruk op je kinderen’. Vol tips en handigheidjes, van het aansteken van een kampvuur tot het moeiteloos vouwen van een papieren vliegtuigje.
Het boek ziet er erg mooi uit, dus dikke kans dat je ook nog eens indruk maakt op andere ouders. Altijd mooi meegenomen.
‘Maak indruk op je kinderen’ is voor 16,95 te koop via www.uitgeverijsnor.nl

Liever een low-budget oplossing? Dan kijk je op Daily Manual. Hier vind je een database vol handleidingen voor het dagelijks leven. Van ‘Hoe ontpit ik het handigst een avocado’ tot tips over hoe je tepelkoven voorkomt of vieze luchtjes uit de kattenbak weert. En dus instructies voor het vouwen van een vliegtuigje, helikopter en boot.

Al deze instructies (en meer!) vind je op www.dailymanual.org.
Mocht je zelf ook een handleiding voor het dagelijks leven willen maken, dan kan dat. Daily Manual werkt namelijk volgens hetzelfde principe als Wikipedia.

Succes!

Brokjes in ijswater

Vanochtend kocht ik bijna een zak drop.
Ik stond op de trein te wachten en had trek. Het was te vroeg voor een patatje oorlog en te laat voor een gevulde koek, dus ik stapte de Albert Heyn To Go binnen op zoek naar een zak drop.

Ik was in Delft. De zaak stond vol studenten. Niet alleen achter de kassa’s, maar ook in de rijen ervoor en bij de schappen. Nu wordt mijn consumptiegedrag sterk gestuurd door de mensen in mijn directe omgeving. Een dikkerd in maat 58? Doe mij dan maar een Mars, want zo ver ben ik nog lang niet.
Een groepje 16-jarige Twiggy’s in skinny jeans? Dan ook die Mars, want een strak lijf is een lang geleden gepasseerd station.
Maar een winkel gevuld met bleke, pukkelige studenten maakt blijkbaar het beste in me los.
Ik voelde me stukken gezonder dan zij eruitzagen en om dat te onderstrepen, kocht ik een zak worteltjes in plaats van de zak drop waarvoor ik dus eigenlijk de winkel binnenkwam.

Het waren geen gewone worteltjes die ik kocht. Het waren snoepworteltjes. Een lekker zoet tussendoortje, stond op de verpakking. Ze zaten in een kleurig bedrukt zakje van krakerig plastic. Zestien bijna perfect rondgeraspte en onberispelijk oranje stukjes wortel. Exact 100 gram. En dat voor maar 99 eurocent.

Zou je die zestien stukjes achter elkaar leggen, dan kun je er waarschijnlijk nèt anderhalve winter-peen mee reconstrueren.
Een kilo biologische winterpeen kost 1 euro 25. Voor dat geld zit de modder er, heel authentiek, nog aan. Even wassen, in kleine stukjes snijden en schoonraspen, dan kun je er met gemak vijftien van die zakjes mee vullen. Snel verdiend.

Maar bij Albert Heyn zijn ze ook niet gek.
Om ervoor te zorgen dat ik graag veel te veel betaal voor een milieu-vervuilend plastic zakje met daarin zestien uniforme, eetklare brokjes winterpeen zetten ze zwaar geschut in.
Op de verpakking staat vermeld dat de snoepworteltjes zorgvuldig met ijswater zijn gewassen.
Met ijswater. Nou, daar heb ik inderdaad graag een euro voor over. Wat zeg ik, 99 eurocent.
Dat gedoe met die viezige penen zie ik niet zitten.
Bovendien heb ik thuis geen ijswater.

Kekke bakjes voor verantwoorde worteltjes

Met al het geld dat je bespaard door je wortels voortaan groot in te kopen en zelf te schrappen, kun je een paar mooie bakjes aanschaffen. Het oog wil tenslotte ook wat, zeker tijdens het sonjabakkeren. Leuke bakjes vind je bijvoorbeeld bij Rice.
http://www.blogger.com/img/gl.link.gif

Of geef een Tupperware-party. Ouderwets? Noem het liever retro! Bovendien is Tupperware niet kapot te krijgen, iets wat je van het gemiddelde Xenos-bakje niet kunt zeggen. En: Tupperware heeft een nieuwe uitvinding: de MiniMax, een uitvouwbaar bakje met deksel. Handig voor in de spits!

Wil je het echt graag goed aanpakken? Koop dan biologische winterpenen. Heb je geen bio supermarkt in de buurt? Niet getreurd, je kunt altijd nog een abonnement nemen op Odin. Die zorgt ervoor dat je je wekelijkse zak met superverantwoorde, kakelverse groenten (inclusief recepten) af kunt halen bij een winkel bij jou in de buurt. Eventueel uit te breiden met een fruit- of vlees-abonnement. Byebye plofkip en watertomaat!

Rice melamine bakken met deksel, set van 4, onder andere te koop bij www.tobijobis.nl
Tupperware MiniMax-bakjes, alleen t verkrijgen via een Tupperware-party. Kijk voor meer informatie op
Alles over de groenten-abonnementen van Odin lees je op www.odin.nl

Vandaag is de eerste dag van mijn fulltime-ondernemersschap!

Jarenlang runde ik Ozowiezo in de avonduren en weekenden.
Dat ging lang goed, tot vorig jaar.
BoobyTag werd een groot succes.
Baan en bedrijf waren daardoor niet langer te combineren.
In december heb ik de knoop doorgehakt en besloten voor de volle 100% in mijn eigen bedrijf te springen!

Dus daar zit ik, heel klassiek om half 1 's middags nog in badjas, mijn eerste blog als fulltime ondernemer te tikken.

Ik heb er ontzettend veel zin in.
Ik heb een geweldige tijd gehad bij VBAT en bij Fabrique: heel veel geleerd, heel veel fantastische mensen leren kennen, heel veel ervaring opgedaan. En dat ga ik allemaal heel erg missen.

Maaaarrrrr.
Al die kennis en ervaring uit mijn banen neem ik mee in Ozowiezo.
Mijn kantoor is klein.
Mijn plannen zijn groot.
Ik werk met superinspirerende mensen samen aan leuke produkten.
Ik bepaal zelf wanneer ik wat doe.
I got money in my pocket and a smile on my face.

The sky is the limit!