Rust, reinheid en regeldwang

Tonnetjerond van de eerste was ik, toen ik veranderde.
Niet in een zorgzame moederkloek, maar in een regelneef die ons leven tot op de splitseconde reorganiseerde. Een baan in loondienst, een eigen bedrijf én een aanstaande baby vroegen erom, tenslotte.
Na een week schuiven met hobbies, reisschema’s en crèchetijden hing er een overzichtelijk rooster aan de muur. Ik werd vierdaags kostwinner, mijn partner driedaags freelancer en huisman. Als bonus kregen we een makkelijke baby, die weinig huilde en zonder problemen naar de crèche ging.
Op mamadag runde ik mijn bedrijf, een tevreden gepruttel op de achtergrond.
Rusten deed ik in het weekend, de huisman zorgde voor de noodzakelijke reinheid.
Goed geregeld.

Maar de makkelijke baby veranderde in een uit de kluiten gewassen peuter, het tevreden pruttelen in rusteloos jengelen.
Mijn mamadagen verdampten in een eindeloze aaneenschakeling van speeltuinen, kinderboerderijen, middagdutjes, fietstochten en verjaardagsfeestjes.
Het parttime ondernemen verhuisde naar de weekenden en de avonden.
De regelneef in mij verloor het overzicht, de moederkloek werd een kip zonder kop.
Rust en regelmaat waren ver te zoeken.

Toen werd peuter ziek. Beangstigend ziek.
Voor het eerst in twee jaar meldde ik me af.
Na een week hoge koorts, onafgebroken huilen en een bezoek aan de EHBO, bleek het iets onschuldigs.
Peuter ging weer naar de crèche, ik werd op het matje geroepen.
Wegblijven vanwege een simpele kinderziekte kon niet, ik moest een vangnet regelen. Dat opa en oma aan de andere kant van het land woonden en vriendinnen het ook veel te druk hadden, was mijn probleem. Als ik maar op kantoor verscheen.
Ik zei mijn baan op.

Ik werk nog steeds keihard, maar nu op onregelmatige tijden.
Niet in een hip bedrijfspand, maar vanuit een omgebouwde kledingkast in een hoekje van de slaapkamer. Mijn kekke kantoorpakjes hebben plaats gemaakt voor een ranzige badjas, de vakkundig door een lieve kantinejuf samengestelde fruitsalade voor een haastig gesmeerde boterham met pindakaas. Verdwenen zijn de leuke collega’s, stoelmassages, kerstpakketten en niet te vergeten het pensioen. Maar godzijdank ook de human resourcer, functioneringsgesprekken, middenmanagers en eindeloze vergaderingen.

De toekomst is nog nooit zo onzeker geweest, maar ik floreer.
Net als mijn bedrijf, bolle babybuik (van de tweede), peuter en huisman.
Rust, reinheid en regeldwang heb ik samen met mijn flitsende carrière de laan uitgestuurd.
En daar heb ik nog geen splitseconde spijt van gehad.