Hallo allemaal,
Sinds gisteren is mijn blog verhuisd naar een nieuw adres:
http://www.ozowiezo.nl/blog
Ik heb m meteen ook maar in een ander jasje gegoten en alvast gevuld met heel veel content!
Waarom?
Als ondernemer met een creatief bedrijf én als moeder van een ondernemende peuter (met nummer 2 op komst) kom ik regelmatig op (virtuele) vondsten die ik graag wil delen. Van handige tips & tricks tot 'gewoon mooie' plaatjes en filmpjes, van prachtige peuterfeestjurken tot de ideale crèchetraktatie, van business- tot borstvoedingstips, van inspirerende beelden tot (af en toe) mijn eigen ups en downs als ondernemer/moeder en natuurlijk de nieuwste nieuwtjes van Ozowiezo.
Uiteraard ook veel aandacht voor alles wat er te koop is op internet: links naar schattige kraamcadeautjes, mooie stoffen, eigenzinnige handgemaakte produkten en handige dingen om je leven nèt wat makkelijker te maken.
Kortom: fresh pics, flicks and tricks for parents & kids. Met iedere week een paar verse posts!
En voor de mensen met een chronisch tijdgebrek en/of een ellenlange, onoverzichtelijke lijst bookmarks: je kunt een RSSfeed nemen op onze blog...!
Ik ben heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden, dus commentaar is meer dan welkom...
Benieuwd? Klik hier en... veel plezier!
maandag 11 augustus 2008
zondag 20 april 2008
Zielige Kees
Aan het eind van een idyllisch schelpenpaadje, bezaaid met hondendrollen, ligt een uitgestorven strandtent.
Het terras is leeg, de ruitjes in de windschutting zijn stuk.
Er ligt een slordige berg felgekleurd plastic speelgoed en een trampoline, op zijn kop in het zand. Nergens chique deckchairs, metershoge bamboestruiken of design-vuurkorven te bekennen.
Binnen is het bijna net zo leeg en ruikt het naar terpentine.
De eigenaresse is eerlijk.
Ze zijn pas vijf dagen open.
De keuken is nog dicht, de frituurpan blijft uit vanavond.
We mogen wel wat eten, maar als we echt iets lekkers willen, kunnen we beter doorlopen naar de volgende strandtent. Ze heeft tosti’s, gebakken eieren, nog wat quiches (maar heel klein, hoor, echt ieniemienie) en een bordje tapas (heus niets bijzonders) in de aanbieding.
We lopen bijna door.
Maar nee, doe toch maar twee van die tosti’s, dat bordje tapas en een uitsmijter graag. Oh, en een biertje, een appelsap met rietje en een CocaCola Light erbij.
We gaan zitten bij het raam, met een prachtig uitzicht op een leeg strand en de ondergaande zon.
We zijn de enige gasten, maar we zijn niet alleen.
De eigenaresse en haar zus staan tosties en eieren te bakken.
Twee anderen zijn bezig met het schilderen van een muurtje.
En er is Kees.
Kees ligt op de grond, groot en stoer. Maar ook een beetje zielig. Zijn ogen zien rood van al dat rondstuivende zand. Maar hij doet zijn best.
Als we binnenkomen, besnuffelt hij ons allemaal uitgebreid. Daarna komt hij gezellig bij ons in de buurt liggen. Zuchtend, dat wel.
Kees is lief, ook voor onze tweejarige.
Hij laat zich aaien, neemt likjes van haar waterijsje en als hij genoeg heeft van het hardhandige geknuffel, loopt ‘ie gewoon weg. Zonder grommen.
Geen strakke beachbabes en surferboys.
Geen hippe inrichting.
Geen pretenties.
Wel Kees, een eigenaresse die zonder blikken of blozen een snotneus afveegt en prima tosti’s.
Hier wil ik nog heel vaak terugkomen.
Het terras is leeg, de ruitjes in de windschutting zijn stuk.
Er ligt een slordige berg felgekleurd plastic speelgoed en een trampoline, op zijn kop in het zand. Nergens chique deckchairs, metershoge bamboestruiken of design-vuurkorven te bekennen.
Binnen is het bijna net zo leeg en ruikt het naar terpentine.
De eigenaresse is eerlijk.
Ze zijn pas vijf dagen open.
De keuken is nog dicht, de frituurpan blijft uit vanavond.
We mogen wel wat eten, maar als we echt iets lekkers willen, kunnen we beter doorlopen naar de volgende strandtent. Ze heeft tosti’s, gebakken eieren, nog wat quiches (maar heel klein, hoor, echt ieniemienie) en een bordje tapas (heus niets bijzonders) in de aanbieding.
We lopen bijna door.
Maar nee, doe toch maar twee van die tosti’s, dat bordje tapas en een uitsmijter graag. Oh, en een biertje, een appelsap met rietje en een CocaCola Light erbij.
We gaan zitten bij het raam, met een prachtig uitzicht op een leeg strand en de ondergaande zon.
We zijn de enige gasten, maar we zijn niet alleen.
De eigenaresse en haar zus staan tosties en eieren te bakken.
Twee anderen zijn bezig met het schilderen van een muurtje.
En er is Kees.
Kees ligt op de grond, groot en stoer. Maar ook een beetje zielig. Zijn ogen zien rood van al dat rondstuivende zand. Maar hij doet zijn best.
Als we binnenkomen, besnuffelt hij ons allemaal uitgebreid. Daarna komt hij gezellig bij ons in de buurt liggen. Zuchtend, dat wel.
Kees is lief, ook voor onze tweejarige.
Hij laat zich aaien, neemt likjes van haar waterijsje en als hij genoeg heeft van het hardhandige geknuffel, loopt ‘ie gewoon weg. Zonder grommen.
Geen strakke beachbabes en surferboys.
Geen hippe inrichting.
Geen pretenties.
Wel Kees, een eigenaresse die zonder blikken of blozen een snotneus afveegt en prima tosti’s.
Hier wil ik nog heel vaak terugkomen.
donderdag 17 april 2008
Vandaag is de morgen van gisteren
Druk is ze. Eigenlijk iets te druk.
Haar leven is vol. Met mensen, met indrukken, met emoties, met regels, met geboden, en vooral met ontdekkingen.
Iedere dag weer nieuwe ontdekkingen.
Een vogel is niet zomaar een vogel, maar een mus, een ekster, een kraai of, heel soms, een reiger.
Auto’s moeten op de weg, en fietsen ook, maar zij moet op de stoep.
Papa heet niet alleen papa, maar ook JanJaap. Hij is een jongen.
Zij niet, zij is een meisje. Net als mama en oma, Indy, Astrid en Talulabelle.
Een balaam heet eigenlijk een banaan en is alleen van binnen lekker.
Maar de belangrijkste ontdekking is, dat het leven langer duurt dan vandaag.
Er is ook nog morgen en gisteren.
Morgen ga je wat doen, en gisteren heb je al wat gedaan.
Sinds ze weet dat het vandaag de morgen van gisteren is, kijkt ze vooruit.
Vandaag bijvoorbeeld, is er muziekles. Straks, als het licht is.
Nu is het nog donker.
Jammer, want muziekles is leuk en straks duurt altijd nog zo lang.
Even denken, wat nog meer?
Er is ook nog gisteren.
Gisteren heeft ze Bert&Ernie-koekjes gegeten.
Gisteren heeft ze buitengespeeld.
En gisteren is ze naar de opvang geweest. Dus vandaag hoeft dat niet.
De opvang is okee.
Lieve juffen en lekker veel speelgoed. Maar ja, al die anderen, he?
Ze komen en ze gaan maar. Haar leven in en uit. Of ze er nou zin in heeft of niet. Sommigen zijn lief, anderen zijn stom. Maar ook tegen de stommen moet ze lief doen. Dus niet slaan en ook niet schreeuwen. Duwen niet, schoppen niet. Haartjes en oren: afblijven.
Als je wat wilt, dan moet je het vragen. En om iets te kunnen vragen, moet je goed kunnen praten. Maar zij komt vaak niet uit haar woorden. Of degene met wie ze praat, luistert maar half. Krijgt ze de blokken in haar handen gedrukt, in plaats van de pop die ze bedoelde. Stom.
Maar dat was gisteren. En nu is is het vandaag.
Vandaag is er muziekles.
Niet nu. Straks. En straks duurt nog zo lang.
Ze is twee en dat valt niet mee.
Maar straks, straks is ze drie.
Haar leven is vol. Met mensen, met indrukken, met emoties, met regels, met geboden, en vooral met ontdekkingen.
Iedere dag weer nieuwe ontdekkingen.
Een vogel is niet zomaar een vogel, maar een mus, een ekster, een kraai of, heel soms, een reiger.
Auto’s moeten op de weg, en fietsen ook, maar zij moet op de stoep.
Papa heet niet alleen papa, maar ook JanJaap. Hij is een jongen.
Zij niet, zij is een meisje. Net als mama en oma, Indy, Astrid en Talulabelle.
Een balaam heet eigenlijk een banaan en is alleen van binnen lekker.
Maar de belangrijkste ontdekking is, dat het leven langer duurt dan vandaag.
Er is ook nog morgen en gisteren.
Morgen ga je wat doen, en gisteren heb je al wat gedaan.
Sinds ze weet dat het vandaag de morgen van gisteren is, kijkt ze vooruit.
Vandaag bijvoorbeeld, is er muziekles. Straks, als het licht is.
Nu is het nog donker.
Jammer, want muziekles is leuk en straks duurt altijd nog zo lang.
Even denken, wat nog meer?
Er is ook nog gisteren.
Gisteren heeft ze Bert&Ernie-koekjes gegeten.
Gisteren heeft ze buitengespeeld.
En gisteren is ze naar de opvang geweest. Dus vandaag hoeft dat niet.
De opvang is okee.
Lieve juffen en lekker veel speelgoed. Maar ja, al die anderen, he?
Ze komen en ze gaan maar. Haar leven in en uit. Of ze er nou zin in heeft of niet. Sommigen zijn lief, anderen zijn stom. Maar ook tegen de stommen moet ze lief doen. Dus niet slaan en ook niet schreeuwen. Duwen niet, schoppen niet. Haartjes en oren: afblijven.
Als je wat wilt, dan moet je het vragen. En om iets te kunnen vragen, moet je goed kunnen praten. Maar zij komt vaak niet uit haar woorden. Of degene met wie ze praat, luistert maar half. Krijgt ze de blokken in haar handen gedrukt, in plaats van de pop die ze bedoelde. Stom.
Maar dat was gisteren. En nu is is het vandaag.
Vandaag is er muziekles.
Niet nu. Straks. En straks duurt nog zo lang.
Ze is twee en dat valt niet mee.
Maar straks, straks is ze drie.
Rust, reinheid en regeldwang
Tonnetjerond van de eerste was ik, toen ik veranderde.
Niet in een zorgzame moederkloek, maar in een regelneef die ons leven tot op de splitseconde reorganiseerde. Een baan in loondienst, een eigen bedrijf én een aanstaande baby vroegen erom, tenslotte.
Na een week schuiven met hobbies, reisschema’s en crèchetijden hing er een overzichtelijk rooster aan de muur. Ik werd vierdaags kostwinner, mijn partner driedaags freelancer en huisman. Als bonus kregen we een makkelijke baby, die weinig huilde en zonder problemen naar de crèche ging.
Op mamadag runde ik mijn bedrijf, een tevreden gepruttel op de achtergrond.
Rusten deed ik in het weekend, de huisman zorgde voor de noodzakelijke reinheid.
Goed geregeld.
Maar de makkelijke baby veranderde in een uit de kluiten gewassen peuter, het tevreden pruttelen in rusteloos jengelen.
Mijn mamadagen verdampten in een eindeloze aaneenschakeling van speeltuinen, kinderboerderijen, middagdutjes, fietstochten en verjaardagsfeestjes.
Het parttime ondernemen verhuisde naar de weekenden en de avonden.
De regelneef in mij verloor het overzicht, de moederkloek werd een kip zonder kop.
Rust en regelmaat waren ver te zoeken.
Toen werd peuter ziek. Beangstigend ziek.
Voor het eerst in twee jaar meldde ik me af.
Na een week hoge koorts, onafgebroken huilen en een bezoek aan de EHBO, bleek het iets onschuldigs.
Peuter ging weer naar de crèche, ik werd op het matje geroepen.
Wegblijven vanwege een simpele kinderziekte kon niet, ik moest een vangnet regelen. Dat opa en oma aan de andere kant van het land woonden en vriendinnen het ook veel te druk hadden, was mijn probleem. Als ik maar op kantoor verscheen.
Ik zei mijn baan op.
Ik werk nog steeds keihard, maar nu op onregelmatige tijden.
Niet in een hip bedrijfspand, maar vanuit een omgebouwde kledingkast in een hoekje van de slaapkamer. Mijn kekke kantoorpakjes hebben plaats gemaakt voor een ranzige badjas, de vakkundig door een lieve kantinejuf samengestelde fruitsalade voor een haastig gesmeerde boterham met pindakaas. Verdwenen zijn de leuke collega’s, stoelmassages, kerstpakketten en niet te vergeten het pensioen. Maar godzijdank ook de human resourcer, functioneringsgesprekken, middenmanagers en eindeloze vergaderingen.
De toekomst is nog nooit zo onzeker geweest, maar ik floreer.
Net als mijn bedrijf, bolle babybuik (van de tweede), peuter en huisman.
Rust, reinheid en regeldwang heb ik samen met mijn flitsende carrière de laan uitgestuurd.
En daar heb ik nog geen splitseconde spijt van gehad.
Niet in een zorgzame moederkloek, maar in een regelneef die ons leven tot op de splitseconde reorganiseerde. Een baan in loondienst, een eigen bedrijf én een aanstaande baby vroegen erom, tenslotte.
Na een week schuiven met hobbies, reisschema’s en crèchetijden hing er een overzichtelijk rooster aan de muur. Ik werd vierdaags kostwinner, mijn partner driedaags freelancer en huisman. Als bonus kregen we een makkelijke baby, die weinig huilde en zonder problemen naar de crèche ging.
Op mamadag runde ik mijn bedrijf, een tevreden gepruttel op de achtergrond.
Rusten deed ik in het weekend, de huisman zorgde voor de noodzakelijke reinheid.
Goed geregeld.
Maar de makkelijke baby veranderde in een uit de kluiten gewassen peuter, het tevreden pruttelen in rusteloos jengelen.
Mijn mamadagen verdampten in een eindeloze aaneenschakeling van speeltuinen, kinderboerderijen, middagdutjes, fietstochten en verjaardagsfeestjes.
Het parttime ondernemen verhuisde naar de weekenden en de avonden.
De regelneef in mij verloor het overzicht, de moederkloek werd een kip zonder kop.
Rust en regelmaat waren ver te zoeken.
Toen werd peuter ziek. Beangstigend ziek.
Voor het eerst in twee jaar meldde ik me af.
Na een week hoge koorts, onafgebroken huilen en een bezoek aan de EHBO, bleek het iets onschuldigs.
Peuter ging weer naar de crèche, ik werd op het matje geroepen.
Wegblijven vanwege een simpele kinderziekte kon niet, ik moest een vangnet regelen. Dat opa en oma aan de andere kant van het land woonden en vriendinnen het ook veel te druk hadden, was mijn probleem. Als ik maar op kantoor verscheen.
Ik zei mijn baan op.
Ik werk nog steeds keihard, maar nu op onregelmatige tijden.
Niet in een hip bedrijfspand, maar vanuit een omgebouwde kledingkast in een hoekje van de slaapkamer. Mijn kekke kantoorpakjes hebben plaats gemaakt voor een ranzige badjas, de vakkundig door een lieve kantinejuf samengestelde fruitsalade voor een haastig gesmeerde boterham met pindakaas. Verdwenen zijn de leuke collega’s, stoelmassages, kerstpakketten en niet te vergeten het pensioen. Maar godzijdank ook de human resourcer, functioneringsgesprekken, middenmanagers en eindeloze vergaderingen.
De toekomst is nog nooit zo onzeker geweest, maar ik floreer.
Net als mijn bedrijf, bolle babybuik (van de tweede), peuter en huisman.
Rust, reinheid en regeldwang heb ik samen met mijn flitsende carrière de laan uitgestuurd.
En daar heb ik nog geen splitseconde spijt van gehad.
maandag 24 maart 2008
Vetharig verlangen
Op mijn zeventiende was ik verslaafd aan friet.
Een hele herfstvakantie lang at ik drie keer per dag slappe friet uit een klamme papieren zak van de plaatselijke snackbar.
Het was het logische gevolg van een experiment waarbij ik mijn brave dagritme omruilde voor een wat rock&rolliger nachtritme. De moeder van het vriendje waar ik logeerde was op vakantie, niemand legde ons een strobreed in de weg. ’s Ochtends om een uur of zes gingen we naar bed, om tegen vijf uur ’s middags op te staan.
Ik was 17 in 1992. De 24 uurs economie bestond nog niet.
De enige supermarkt in het dorp was allang gesloten als wij trek kregen.
Snackbar Kerkzicht ging om zes uur open en dus ontbeten we elke dag met twee frikandellen-speciaal en een zak patat, waarvan we de overblijfselen meenamen naar huis. Om twee uur ’s nachts aten we de koude frieten bij wijze van lunch en bij het ochtendgloren nam ik nog een paar laatste frietjes ter afsluiting.
Dat ging zeven dagen goed.
Toen was de herfstvakantie afgelopen. En moest ik een opstel schrijven. Tien kantjes, over de Romeinen – de leraar was streng en ik streberig.
Ik ging cold turkey. Zondag was ik nog een rock&roll chick, maandag zat ik om zes uur ’s avonds bij mijn ouders aan een bord aardappelen, vlees en groenten. Met jus.
Het leverde een achtenhalf op.
Maar het verlangen naar friet is altijd gebleven.
Beige tegels op de vloer. Verschoten hanglampen boven donkerbruine houten tafels. Een helverlichte vitrine vol kroketten en frikandellen, keurig van elkaar gescheiden door felgroene plastic slablaadjes.
Een goede snackbar werkt als een tijdmachine.
Maar het luistert nauw. Alleen een ouderwetse cafetaria voldoet.
Kwalitaria’s, restaria’s, bestaria’s en primataria’s laat ik links liggen, evenals Foodmasters en FEBO’s. Overgewaardeerde ketens, gerund door veel te frisse franchise-nemers. Met gelamineerde menukaarten op eng schone tafeltjes. Waar een frikandel-speciaal ongesneden wordt geserveerd, de saus in een apart bakje.
Wegwezen.
De ideale snackbar bestaat al minstens 20 jaar en heet gewoon Jopie, net als de eigenaar. Of misschien Ri-Jo, omdat zijn vrouw Ria heet en hij ooit veel van haar hield. Ze worden bijgestaan door hun vetharige puberzoon.
Op de grond ligt een veel te dikke golden retriever en aan de donkerbruine tafel in de hoek zitten de vriendjes van Jopie junior aan hun dagelijkse milkshake.
Ik stap binnen en bestel een frietje mèt en een frikandel-speciaal.
Jopie frituurt en Ria hakt de uitjes. Ik ga zitten en ontspan.
Dan komt junior met de frikandel-speciaal.
Gelukkig.
Hij heeft ‘m in de lengte opengesneden, gevuld met twee dikke strepen mayonaise en ketchup, bedolven onder een laag uiensnippers.
In één klap ben ik weer 17.
Met de wereld aan mijn voeten en een rock&roller aan mijn zij.
In een herfstvakantie die voorgoed voorbij is.
Een hele herfstvakantie lang at ik drie keer per dag slappe friet uit een klamme papieren zak van de plaatselijke snackbar.
Het was het logische gevolg van een experiment waarbij ik mijn brave dagritme omruilde voor een wat rock&rolliger nachtritme. De moeder van het vriendje waar ik logeerde was op vakantie, niemand legde ons een strobreed in de weg. ’s Ochtends om een uur of zes gingen we naar bed, om tegen vijf uur ’s middags op te staan.
Ik was 17 in 1992. De 24 uurs economie bestond nog niet.
De enige supermarkt in het dorp was allang gesloten als wij trek kregen.
Snackbar Kerkzicht ging om zes uur open en dus ontbeten we elke dag met twee frikandellen-speciaal en een zak patat, waarvan we de overblijfselen meenamen naar huis. Om twee uur ’s nachts aten we de koude frieten bij wijze van lunch en bij het ochtendgloren nam ik nog een paar laatste frietjes ter afsluiting.
Dat ging zeven dagen goed.
Toen was de herfstvakantie afgelopen. En moest ik een opstel schrijven. Tien kantjes, over de Romeinen – de leraar was streng en ik streberig.
Ik ging cold turkey. Zondag was ik nog een rock&roll chick, maandag zat ik om zes uur ’s avonds bij mijn ouders aan een bord aardappelen, vlees en groenten. Met jus.
Het leverde een achtenhalf op.
Maar het verlangen naar friet is altijd gebleven.
Beige tegels op de vloer. Verschoten hanglampen boven donkerbruine houten tafels. Een helverlichte vitrine vol kroketten en frikandellen, keurig van elkaar gescheiden door felgroene plastic slablaadjes.
Een goede snackbar werkt als een tijdmachine.
Maar het luistert nauw. Alleen een ouderwetse cafetaria voldoet.
Kwalitaria’s, restaria’s, bestaria’s en primataria’s laat ik links liggen, evenals Foodmasters en FEBO’s. Overgewaardeerde ketens, gerund door veel te frisse franchise-nemers. Met gelamineerde menukaarten op eng schone tafeltjes. Waar een frikandel-speciaal ongesneden wordt geserveerd, de saus in een apart bakje.
Wegwezen.
De ideale snackbar bestaat al minstens 20 jaar en heet gewoon Jopie, net als de eigenaar. Of misschien Ri-Jo, omdat zijn vrouw Ria heet en hij ooit veel van haar hield. Ze worden bijgestaan door hun vetharige puberzoon.
Op de grond ligt een veel te dikke golden retriever en aan de donkerbruine tafel in de hoek zitten de vriendjes van Jopie junior aan hun dagelijkse milkshake.
Ik stap binnen en bestel een frietje mèt en een frikandel-speciaal.
Jopie frituurt en Ria hakt de uitjes. Ik ga zitten en ontspan.
Dan komt junior met de frikandel-speciaal.
Gelukkig.
Hij heeft ‘m in de lengte opengesneden, gevuld met twee dikke strepen mayonaise en ketchup, bedolven onder een laag uiensnippers.
In één klap ben ik weer 17.
Met de wereld aan mijn voeten en een rock&roller aan mijn zij.
In een herfstvakantie die voorgoed voorbij is.
Veel te zout, veel te vet...
Natuurlijk, friet is slecht voor je.
Veel te vet, veel te zout.
Maar ja. Friet is ook veel te lekker.
Tenminste - als 'ie goed gebakken is.
Maak jij ook net iets te vaak mee dat de friet die je bestelt eigenlijk echt niet te eten is?
Kijk dan eens op Frietopia.nl.
Frietopia heeft als missie alle snackbars in Nederland te beoordelen en die beoordelingen openbaar te maken. Zo hoef je dus nooit meer vieze friet te eten!
Er zijn inmiddels 1259 friettenten te bekijken, die samen 2775 scores en 2635 recensies hebben.
In 341 plaatsen, van Varsseveld tot Goes, dus vast ook wel bij jou in de buurt.
Ze leggen bovendien haarfijn het verschil tussen friet en patat uit, kennen de exacte voedingswaarde van een frietje met, hebben een Hall of Fame (en een Hall of Shame) en reiken ieder jaar de Frietopia Publieksprijs uit aan de beste snackbar.
In 2007 is die gewonnen door Manneken Pis (in Utrecht en Amsterdam) en De Ring in Zuidland.
Op naar Zuidland, dus...
Snackze!
dinsdag 19 februari 2008
...wat eten we vandaag?
Natuurlijk ben je een vrije geest.
Altijd flexibel. J
e eet gevarieerd, niet iedere dag aardappelen, maar net zo makkelijk pandanrijst, viergranen-pasta en speciaal uit het Oostblok geïmporteerde volkoren graankorrels.
Je kookt uit Jamie, Nigella, Gordon of desnoods Pierre, met een toetje van Delia.
Maar ja.
In een dag zitten ook maar 24 uur.
Waarvan je er waarschijnlijk minimaal 8 slapend door wil brengen.
Daarom: stap uit die dagelijkse rij met forensen bij de Albert Heyn.
Zet overboord, die hang naar vrijheid.
Doe gewoon, net als de rest van wat je nu nog ziet als burgerlijk Nederland, 1 x per week de grote boodschappen.
Koop het boek 52 weekmenu's, van Wilma van Hoeven.
Geen gepieker meer, dit boek geeft je voor 52 weken van het jaar een 2-persoonsweekmenu met bijbehorend boodschappenlijstje.
Ingedeeld naar de plattegrond van de supermarkt, dus alle groenten, zuivel, vlees, vis en overige artikelen handig bij elkaar.
Een tikkeltje fusion en altijd aangepast aan het seizoen.
Kosten? Een luttele 12 euro 95.
Baten? Tijdwinst, peace of mind en het aangename gevoel dat je je leven goedgeorganiseerd hebt. Helemaal zen.
Te koop bij www.bol.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)
